Ewolucje narracji: Center for Future Storytelling powstaje w Plymouth

Od lewej: David Kirkpatrick (Plymouth Rock Studios), Cynthia Breazeal (Center for Future Storytelling), Frank Moss (Media Lab)

W serwisie internetowym dziennika Daily Telegraph pojawiła się informacja o Center for Future Storytelling – nowym projekcie badawczo-edukacyjnym przygotowywanym przez Massachusetts Institute of Technology i finansowanym przez studio filmowe Plymouth Rock Studios. Celem współpracy w ramach powstającego Centrum ma być badanie sposobów tworzenia i rozprzestrzeniania się opowieści we współczesnym świecie. Jednym z najważniejszych wątków działalności Center for Future Storytelling jest analiza znaczenia mediów w budowaniu i dystrybuowaniu fabuł. Naukowcy chcą też wypracowywać nowe metody opowiadania historii, opierające się na najnowszych kierunkach ewolucji internetu (współpraca między członkami społeczności on-line, User Generated Content, wirtualne światy itp.).

Frank Moss, dyrektor MediaLab z Massachusetts Institute of Technology podkreśla, że to właśnie umiejętność tworzenia fabuł i opowiadania stanowi unikalną cechę człowieka. Od druku do internetu ludzie uzyskują wciąż nowe środki pozwalające im na opowiadanie historii. To z tych narracji dowiadujemy się o naszej przeszłości, dzięki nim możemy wymieniać się doświadczeniami i wyobrażać sobie przyszłość.

Powstanie Center for Future Storytelling może mieć także charakter komercyjny – Plymouth Rock Studios chcą wyłożyć na ten cel 25 milionów dolarów, które uznać można za inwestycję w wypracowywanie nowych form rozrywki, takie jak choćby holograficzna telewizja. Więcej o technologicznych koncepcjach, które mają być rozwijane w ramach Centrum pisze Mariusz Błoński na stronach Kopalni Wiedzy.

Sam Leith – autor komentarza w Daily Telegraph – zastanawia się, czy powstanie Centrum jest reakcją na kryzys narracji, spowodowany nadmiarem treści, którymi przeciętny człowiek jest przez media nieustająco bombardowany. Czy w ogóle możemy mówić o kryzysie opowieści? Według niego jeśli odrzucimy zewnętrzną postać narracji, okaże się, że historie opowiedziane za pomocą Twittera i opowieści, które znamy z Biblii tak naprawdę w odbierane są wciąż w podobny sposób: But when you strip off all the bells and whistles, these stories will be in all the important essences no different from the stories that Vladimir Propp, or the authors of the Bible, or Homer and her many co-authors, would have recognised. „Next generation synthetic performer technologies” or not. Czy Leith ma rację? Czy medium, za pomocą którego tworzona jest opowieść, nie wpływa na jej schemat i na sposób odbioru?