edukacja

Czy strona internetowa może być dobrym narzędziem walki z historyczną ignorancją? Laurence Rees, były dyrektor programów historycznych BBC i autor wielu popularnych książek historycznych wydaje się być o tym przekonany. W artykule opublikowanym niedawno na stronach brytyjskiego Times’a zapowiedział uruchomienie na początku maja serwisu internetowego WW2History.com.

Wikipedia staje się filarem polskiej edukacji. Serwis udostępnia za darmo treści, które w prosty sposób mogą być przetworzone na niezliczone pseudoprace dyplomowe i zaliczeniowe i gwarantować dalsze funkcjonowanie niesprawnego systemu.

Tematem najnowszego numeru czasopisma Res Publica Nowa (3/2009) jest śmierć historii. Ta dość radykalna teza jest punktem wyjścia do rozważań na temat obecności historii we współczesnych społeczeństwach oraz jej relacji z pamięcią, kulturą i systemem państwowej edukacji.

Muzeum Auschwitz posiada od niedawna oficjalny profil w serwisie Facebook.com

Na stronach serwisu Futures of Learning udostępniono obszerny zestaw informacji o publikacjach (drukowanych i elektronicznych) poświęconych tematyce przyszłości muzeów i bibliotek w erze cyfrowej.

W perspektywie redukcji funduszy na działalność wydawnictwa Uniwersytetu Michigan władze uczelni planują w ciągu dwóch lat całkowicie zrezygnować z publikowania prac naukowych w tradycyjnej drukowanej formie i wdrożyć system publikacji elektronicznych powiązanych z możliwością zamawiania druku na życzenie (print on demand).

Na łamach pisma filozoficznego Episteme współtwórca Wikipedii – Larry Sanger – zaproponował opracowanie programu filozofii akademickiej, który będzie konfrontował z epistemologicznym potencjałem Wikipedii. Przytaczane przez niego argumenty mają prowadzić do konkluzji, że Wikipedia to nic wiecej niż egalitarna utopia.

NYT o perspektywach zawodu cyfrowego archiwisty, informacje o powstaniu projektu KEEP, w którym gry traktowane są jako element cyfrowego dziedzictwa, Wolna kultura i edukacja – ważny, nowy numer biuletynu EBIB.

Dużym problemem jest nadmiar informacji. Dotyczy to codziennego korzystania z wiedzy udostępnianej w internecie, ale także przygotowywania prac naukowych i informacji dostępnych w bibliotekach. W takiej sytuacji korzystanie z Wikipedii staje się pierwszym etapem researchu.

Historycy wielokrotnie posuwali się do oszustw oraz mistyfikacji, zarówno niewinnych kawałów jak i wielkich ideologicznych kłamstw wspieranych machiną propagandową. Etos pracy historyka – wszechobecny fetysz prawdy historycznej powoduje jednak, że oszustwo należy do naszych największych grzechów zawodowych. Co jednak, jeśli oszustwo wykorzystamy jako narzędzia dla poznania mechanizmów uwiarygadniania informacji oraz procesów konstruowania i recepcji opowieści o przeszłości? Przyjrzeć się temu postanowił Mills Kelly prowadząc ze swoimi studentami kurs akademicki pt. Lying about the past.

Wikipedia przez swoją popularność i rzesze aktywnych redaktorów stanowi wyzwanie dla instytucji zajmujących się edukacją historyczną. Zaangażowanie w internetowe projekty społecznościowe może wyznaczyć zupełnie nowy kierunek rozwoju polityki historycznej.

Odtwarzanie (z ang. reenactment) materialnego wymiaru przeszłości w postaci strojów, uzbrojenia, rzemiosł, przedmiotów codziennego użytku i biżuterii zaczęło się w Wielkiej Brytanii w latach 60 – tych. W Polsce początki ruchu przypadają na lata 70-te, kiedy to została zorganizowana impreza na zamku w Gołubiu – Dobrzyniu. Na dobre jednak polski ruch rekonstrukcji historycznych narodził się na początku lat 90- tych.

Blisko 40 proc. polskich rodzin ma dostęp do internetu. To o połowę więcej niż cztery lata temu. Okazuje się jednak, że nie ma prostego przełożenia między dostępem do Sieci a poziomem wyrównywania szans edukacyjnych. Gazeta Wyborcza publikuje rozmowę z socjologiem Dominikiem Batorskim, który w raporcie Diagnoza Społeczna 2007 badał, jak Polacy korzystają z komputera i [...]