Moja propozycja dotyczy wszelkiego rodzaju archiwaliów, źródeł i materiałów historycznych gromadzonych w prywatnych kolekcjach. Chodzi o umieszczenie w systemie informatycznym ineditów po zmarłych historykach.

Eksperyment z sieciowym komunizmem nie wypalił. Nic obecnie nie wskazuje na to, że 2.0 ma jakiekolwiek poważne zastosowania w nauce czy kulturze wyższej, choć jest już nie do zastąpienia w komunikacji i rozrywce. Facebookowi nic nie grozi, ale przyszłość Wikipedii stoi pod znakiem zapytania.

Naszym celem jest, aby użytkownik, znajdujący się w dowolnym miejscu na świecie, dysponujący podłączeniem do Internetu, mógł połączyć się z jedną zbiorczą bramką sieciową i zadając pojedyncze pytanie otrzymać jedną zintegrowaną odpowiedź, zawierającą informacje o wszystkich odpowiadających zapytaniu materiałach źródłowych zgromadzonych we wszystkich archiwach brytyjskich.

Nie ulega wątpliwości, iż przegląd ten ujawnia bardzo niekorzystną dla historyków sytuację. Większość katalogów dużych zbiorów rękopiśmiennych (BN, BUW, UJ, Biblioteki Czartoryskich, Ossolineum, Biblioteki Gdańskiej PAN itd.) nadal nie jest dostępna w sieci globalnej w żadnej postaci (katalogu online czy też zdigitalizowanej wersji katalogu drukowanego).

Mimo całej swej niespójności, niekonsekwencji i nieciągłości zjawisko przyspieszającego wzrostu ilości informacji daje się zaobserwować jako długi proces, od kultury oralnej, przez erę Gutenberga (wybuch bomby megabitowej) aż do dzisiejszego społeczeństwa informacyjnego z jego wszystkimi zagrożeniami.