RunCoCo: metodologie budowania społecznościowych kolekcji archiwalnych

Partycypacja internautów w budowaniu internetowych kolekcji archiwalnych jest faktem. Sęk w tym, że ten model sprawdza się chyba głównie w projektach nie mających ściśle naukowego, badawczego charakteru (vide Why Collecting History Online is Web 1.5). Działa tymczasem świetnie jeśli chodzi o wszelkiego rodzaju inicjatywy społecznościowe (np. fora dyskusyjne) zorganizowane np. wokół historii lokalnej . Użytkownicy samodzielnie digitalizują posiadane przez siebie archiwalia, ściągają też na forum materiały dostępne w internecie (często nielegalnie). Zdobyte zasoby są okazją do dyskusji o historii, czasem nawet impulsem do dalszych działań. Nie zawsze wymagane są tu jednak (inaczej niż w projektach naukowych) odpowiednie standardy, choćby dotyczące tematu, źródła, legalności, opisu (schemat metadanych) czy jakości skanów.

Czy tego typu oddolną aktywność można sprofesjonalizować i przystosować do wymogów naukowych historycznych projektów badawczych? Uniwersytet Oksfordzki we współpracy z JISC realizuje program RunCoCo: how to Run a Community Collection online, którego celem jest dystrybucja wiedzy na temat metodologii prowadzenia takich projektów oraz udostępnianie narzędzi do ich realizacji.

W ramach programu odbywają się sesje treningowe, których treść jest udostępniona na stronie domowej inicjatywy (prezentacje, nagrania audio i video, case studies). Możemy zapoznać się m.in. z prezentacjami dwóch społecznościowych projektów archiwalnych: Woruldhord (budowanie kolekcji opisującej anglosaski okres historii Anglii) oraz Great War Archive (w ramach którego zebrano ponad 6,5 tys. materiałów dotyczących historii I wojny światowej). Elementem programu jest też blog i grupa dyskusyjna.

Na jednym z warsztatów pojawiła się prezentacja Overview: crowdsourcing, university public engagement, którą przygotował Alun Edwards, zajmujący się na uniwersytecie oksfordzkim wykorzystywaniem technologii cyfrowych do wspierania badań naukowych.

Edwards przekonuje, że uniwersytety coraz intensywniej inwestują w rozwój swoich relacji ze społecznościami mogącymi wspierać ich projekty badawcze (warto przypomnieć tutaj pojęcie nauki obywatelskiej, citizen science). Prezentacja Edwardsa dostępna na stronie to tylko kilka slajdów będących podstawą z pewnością dość rozbudowanego wykładu, jednak mimo to warto do niej zajrzeć: znaleźć tam można informacje o profesjonalnych projektach badawczych (nie tylko historycznych) realizowanych w oparciu o społeczności wolontariuszy.

• • •

Kategorie: Archiwa i dziedzictwo / Nowa metodologia